Μούτσο καπιτάν ί πόκο μαρινέρο

Λοιπόν η μοναξιά είναι το τίμημα, και καλά αν σου αρέσει, πάει στο διάολο, αλλά τι γίνεται στην δική μου περίπτωση όντας κοινωνικό ζώο.
Αλλά όπως προφανώς θα το έχεις ήδη διαπιστώσει διαβάζοντας αυτό το σαβουρομπλόγκ όλο τούτο τον καιρό γιουνανή συντρόφισσα, δεν παίρνει άλλους συμβιβασμούς οπότε γαργάρα η μοναξιά.
Οι ιδέες στην πράξη δεν περιμένουν την "δευτέρα αγωνιστική παρουσία" και αλλά ντεμέκ θάματα από άναρχο-αριστερούς και άλλους σωτήρες να μας σώσουν. Ούτε μένουν κολλημένες με λόγκο στο ουτοπικό αίτημα της άμεσης άμεσης-δημοκρατίας ή στους "έκο τσέμπερς" της ναρκισσιστικής, αμόλυντης, αποστειρωμένης, παστεριωμένης, ορθόδοξα απόλυτης αναρχοαριστεράς, που δεν μπορεί να αποδράσει από τας γραφάς των αναρχοαριστερών σουπερστάρς "δε λάϊκς οφ" Μάρξ, Μπακούνιν, Λένιν και Κροπότκιν.
Ο κόσμος μας αλλάζει ούτως ή άλλως με την συμμετοχή μας στην αλλαγή του ή όχι, το ζήτημα όπως το εξετάζω εγώ,  είναι άν θα βάλουμε πλάτη να αλλάξει προς το δημοκρατικότερο με δημοκρατικό σκοπό και όραμα. Ο εθνικοπατριωτισμός και η πατριαρχία δεν έχουν συγκεκριμένη κομματική ή άλλη πολιτική ταυτότητα, προωθούνται από όλες τις μεριές του κοινωνικοπολιτικού κόσμου με αιχμή του δόρατος την ακροδεξιά.

Η αριστερά/ακροαριστερά όμως δεν είναι χωρίς ευθύνη για την προώθηση των συγκεκριμένων ιδεολογικών κουλτούρων, η άρνηση της ύπαρξης του προβλήματος η μετατόπιση του προβλήματος στο χαμηλότερο σκαλοπάτι των προτεραιοτήτων της, (ο πόλεμος κατα του νεοφιλελευθερισμού έρχεται πρώτος) ο περιορισμός στη ρητορική όσον αφορά την αντιμετώπιση του προβλήματος και τελευταία η έμπρακτη υπεράσπιση αυτών των πρακτικών από μέρος της αναρχοαριστεράς δεν προωθούν την δημοκρατικοποίηση της γιουνανικής κοινωνίας...
Δεν μπορείς να φτιάξεις μια ομελέτα χωρίς να σπάσεις μερικά αυγά, αλλά σπάζοντας τα μόνο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα φτιάξεις και ομελέτα...
Το ζήτημα παραμένει το ίδιο: Ένας κούκος-σωτήρας (βλ. για πχ Τσίπρα) δεν φέρνει την άνοιξη!
Οι κούκοι-σωτήρες μπορεί να έχουν (γκίβ δέμ δέ μπένεφιτ όφ ντάουτ) τις καλύτερες προθέσεις αλλά αν το καρπούζι είναι μάπα, δλδ η κουλτούρα είναι νεογουνανική - αντιδημοκρατική, εθνικοπατριωτική, πατριαρχική - τότε αφόδευσε ινσάιντ!
Ο/Οι καλός/οί-κακός/οί ηγέτες έχουν μικρή ημερομηνία λήξης, οι πράξεις τους κατα πλειοψηφία διαρκούν όσο και η θητεία τους.

Σε αντίθεση η κατασκευή δημοκρατικής κουλτούρας, ναι μεν παίρνει χρόνια να δημιουργηθεί, αλλά όταν θεμελιωθεί και περσούιτ με πάθος, έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει μια κοινωνία πραγματικά σταθερή προοδευτική και ανθρώπινη…

*Γκέστ στάρ Δάμαλος - ευχαριστώ το Διονύση για την υπενθύμιση, τον είχα ξεχάσει...

Σάντα snows

Πολύ καιρό έχω να σε ζαλίσω τον έρωτα φιλενάδα-συντρόφισσα.

Είχα πάρει άδεια από το κοντάρι της σημαίας καθότι το πολύ τελευταίο πόστ εξαναγκαστεί να το κάνω delete καθώς έθιξα ιερά και όσια παλαιών φίλων και έκανα πίσω.

Το ξέρω ότι δικό μου είναι ετούτο το μαγαζί και κάνω ότι γουστάρω και το βάζω φωτιά και το καίω ως άλλος «Αρμένης» όταν έκαιγε τα ιμάτια του έξω από τα ερείπια του μπουλντουζομένου Βιετνάμ, και άλλα πολλά τέτοια μάτσο, αλλά ιτ ντάζ νότ γόρκ δάτ γουέι...ανφορτουνατελί...

Με είπαν ότι είμαι μπίτερ, ότι δεν το περίμεναν ποτέ από εμένα, ότι δεν το πίστευαν ότι το είχα μέσα μου κτλπ κτλπ

Γουέλ οβιουσλί δέι νόου σίτ αμπάουτ μι

Νάου γιού κάν όλ γκό φάκ γιουρσέλβς φέρλι λάϊβλι, φαδερφάκερς

Δυο φορές μου ζήτησαν να ορκιστώ πίστη στην πατρίδα. (όχι την ίδια!)

Από μικρός ασφυκτιούσα με όλα και ασκούσα κριτική στα πάντα, έκανα ερωτήσεις με κάποια ουσία στο εαυτό μου και με τα λίγα που μάθαινα από αυτές έκανα “κονφρόντ” και τα 'σπαγα με τους πάντες, τον πατέρα μου, τον τότε τόπο μου, τη μάνα μου, τους συγγενείς, τους φίλους, τους συμμαθητές μου, τους δασκάλους/καθηγητές, τον εαυτό μου...αγάπες!

Έν πάση περιπτώση, όπως προείπα με όλους, ένα περίεργο πράγμα όμως, δυσκολευόμουνα να μισήσω, κυρίως τους ανθρώπους τριγύρω μου, αλλά και τον εαυτό μου, από εδώ το 'φερνα από εκεί το πήγαινα όταν το σκεφτόμουν λίγο περισσότερο όσο και άν τους την έλεγα, στο τέλος κάτι θα βρίσκα να τους δικαιολογήσω στον εαυτό μου αλλά και τη δική μου στάση σε μένα επίσης. Από την μεριά τους όλοι αυτοί, όσα και να έκανα - όντως ατίθασος και πολλές αμαρτίες περιπεσών - στο τέλος τέλος μου τα συνχωρούσαν όλα...ο γιός του Πάρη βλέπεις...συν το ότι, ότι και να γινόταν και ότι και να 'κανα, μές' στην καλή χαρά ένα πράγμα ο κύριος γλυκοσυμορίτης, μεγάλο πλατύ χαμόγελο, χαβαλέ...τα πάντα όλα...

Και ερχόμαστε στο σημείο του πρώτου όρκου στην πρώτη έκ των δύο πατρίδων, το ένδοξο πολυχρονεμένο Γιουνανιστάν.

Στα τέλη του Γενάρη του '94 παρουσιάστηκα στο κέντρο νεοσυλλέκτων του πεζικού στην Κόρινθο μαζί με μισό τσούρμο από συμμαθητές μου.

Πριν καν' μπούμε μέσα, η συντριπτική πλειοψηφία από 'μας δεν έβρισκε την ιδέα της στράτευσης/μαντρόματος διόλου γοητευτική, τουλάχιστον στα λόγια, με εξαίρεση τον έναν κάποιο καμαρωτό ελληναρά στρατόκαβλο. Ο καθένας από μας, είχε καταστρώσει το δικό του σχέδιο για το πως θα διαχειριζόταν το σύντομο μέλλον του στα "Γιουνανικά στρατά". Φτάνοντας στο σημείο αυτό, τις πύλες του 6ου Συντάγματος πεζικού, ήταν από μόνο του μια ένδειξη για το μέγεθος της πατάτας που ενδέχετω ο πάσα ένας από εμάς να κολάτσιζε. Με αλλά λόγια...ή δεν είχες “τραπεζίτη” να σε βάλει στην αεροπορία ή ήσουν αντίθετος, ως εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον, με τη χρήση "βύσματος" ή είχες πάρει το όλο θέμα στο χαβαλέ και νόμιζες ότι θα τι βγάλεις καθαρή κατα κάποιον μαγικό τρόπο “αγκένστ όλ δι όντς” ή το είχες αφήσει χύμα προς στιγμή και αν τα πράγματα όδευαν προς το μελαχρινόν και δεν την πάλευες άλλο, θα 'βαζες μπροστά το σχέδιο Β, γνωστό και ως "μπάρμπας στην Κορώνη".

Τις πρώτες δυο-τρεις μέρες, όπως υποψιάζομαι ότι συμβαίνει σε όλα τα κέντρα νεοσυλλέκτων, έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μόδερ, όλα τριγύρω μας ήταν καινούργια και χωρίς λογική!

Μετά το πέρας αυτών των πρώτων χαοτικών μερών, σε μια από τις πρώτες αναφορές, μας ξεψάχνισαν με σκοπό να βρούν τις τυχόν ικανότητες μας για τις λογίων λογίων αγκαρίες.

Εγώ δήλωσα το παρών ως γνώστης ραπτικής χωρίς να μπορώ να περάσω την κλωστή μέσα από το μάτι της βελόνας απογουτέυοντας οικτρά τον "παλιό" που με διάλεξε για τις μηχανές ραπτικής, όμως αντί να με κάνει πάσα πίσω στο λόχο με έστειλε κολυόμενο στις πρέσες των σιδερωτηρίων, να σιδερώνω μαζί με κάποιους άλλους νέους τις στολές όλων μας ως τη μέρα της ορκωμοσίας μας.

Ήρθε λοιπόν η επίφοβη αυτή μέρα και ώρα που έπρεπε να ορκιστούμε πίστη στην πατρίδα υποταγή στο σύνταγμα και “μπλα μπλα μπλα και μόρ εθνικοπατριωτικό μπλα…”

Εκείνη τη μέρα εκατοντάδες "νέοι" παρέλασαν μπροστά σε κάτι “τόπ καραβανόσκυλα” μέσα στο στρατόπεδο ντυμένοι στις ολοκαίνουργιες φρεσκοσιδερωμένες από τα χεράκια μας στολές εξόδου και αφού τελείωσαν το “ιντένς” πάνω κάτω στάθηκαν προσοχή στοιχισμένοι και έτοιμοι ως καλά “μπράντ νιού”, σχεδόν του κουτιού στρατιωτάκια έτοιμοι για τον όρκο.

Η αφεντιά μας, η προσωρινή "ράτσα των κολυόμενων", σπρώχτηκαμε άρων άρων στο τέλος των συστοιχιών μετά το πέρας της παρέλασης, μισοκακοντυμένοι, αγυάλιστοι, αξύριστοι και απαρέλαστοι να πούμε μαζί με τους άλλους το "ποίμα".

Εγώ όμως ήξερα τι θα κάνω, θα τραγουδούσα το ίδιο τραγούδι που ένας φίλος είχε τραγούδησει 8 χρόνια πριν, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την ίδια κατάσταση, έτσι με περίσω φόβο αλλά αρκετή αποφασιστικότητα άρχισα να τραγουδάω κατ' έκπληξη των αυτιών των συναδέλφων κολυόμενων “νέχτ του μί…”

“...σί δίζ άϊς σό γκρίν άϊ κάν στέρ φόρ έϊ θάουσεντ γίερς κόλντερ δέν δέ μούν…”

Παρά γιουκλέρ Πάρη

 Χάρτης της Σταμπούλ στα Αραβικά

...ντιβάμ εντγιόζ

Μπρέ, μπρέ, μπρέ να 'μαστε πάλι μαζί!..που είχαμε μείνει;...ά ναι στην πανέμορφη Καπαδοκκία και συγκεκριμένα σε ένα από τα χωριά του Νέβσεχιρ, το Γκιούλσεχιρ...

 Κάθε χρόνο ο Πάρης μαζί με τους δυό συντοπίτες φίλους του εμπόρους και γαιοκτήμονες όπως η αφεντιά του, τον Αχμέτ και τον Χακόμπ, ανηφόριζαν για το Τόπ Καπί να αποδώσουν το φόρο στον πολυχρονεμένο τους Σουλτάνο στη Σταμπούλ.

Τα πράγματα όμως τα τελευταία χρόνια είχαν στραβώσει αρκετά, μετά το διωγμό και τη σφαγή των Αρμένηδων, που αργότερα στο φώς των αποκαλύψεων θα αναγνωριζόταν ώς η πρώτη μοντέρνα γενοκτονία και μετά την εκτόπιση του Σουλτάνου στην Σαλονίκη, γενέτειρα της νέμεσις του Κεμάλ, ψύλοι στο μέγεθος σκαθαριών μπήκαν στους κορφούς τους.

 Ο Πάρης και ο Αχμέτ μετά την εξαφάνιση του καρδιακού τους φίλου του Χαμπόκ στα χέρια των αιμοσταγών εθνικιστών Νεό-Τούρκων χασάπηδων άρχισαν πραγματικά να φοβούνται το καλπάζον επερχόμενο νέο "στάτους κβό" αλλά συνέχισαν τα "νταλαβέρια ως συνήθως".

 Κομματάκι κάτι η αδυναμία τους να κατανοήσουν τη δύναμη της νέας πολιτικής πραγματικότητας, του εθνικισμού, κάτι η μπίζνα που πήγαινε πολύ καλά, κάτι η αγάπη για τον τόπο τους και όλα του τα καλά...που να περάσει από το μυαλό τους ότι σε διάστημα λιγότερο από μια κουτσή δεκαετία θα βρίσκονταν και οι δυό τους κρεμασμένοι στην πλατεία του τόπου τους…

...ντεβάμ ολντγού

Μαζί με τα ξερά...

Έχω καιρό να σε ζαλίσω τον έρωτα συντρόφισσα φιλενάδα κάτοικο του λαμπρού Γιουνανιστάν, δεν είναι τυχαίο...βαρέθηκα να κάθομαι να γράφω παπαρομαλακίες στο κινητό, "μάλιασε ο δεξιός αντίχειρας μου" να βαράει την οθόνη προσπαθώντας να σε ψήσει να την κάνεις από τούτω το βοθρόβαλτο.

 Τι το διαβάζεις και αναρωτιέσαι; Ξέρεις πόσες φιλενάδες σου από Αλβανία, Ρωσία, Γεωργία, Νιγηρία κτλπ πουλούν το "σώμα" και το μυαλό τους για ένα γιουνανικό κωλοδιαβατήριο και την υπόσχεση μιας ανθρώπινης ζωής κάπου βόρεια στην ΕΕ; Τις νεοφερμένες από τη Συρία την Αφρική και την Ασία δεν τις βάζω στη λίστα, πήραν μυρωδιά από την αποχέτευση που τρέχει ανεξέλεγκτη και χωρίς φίλτρα στη "λευκή θάλασσα" και είναι τράνσιτ με χιόνια και με κρύα και με κάθε μέσο μεταφοράς "πόσιμπλ" με πλοία, τραίνα και προπάντων το πόδι να ανηφορίσουν όσο γρηγορότερα και βορειοδυτικότερα γίνεται.

 Αυτός ο τόπος εκεί κάτω άν και όμορφος εξωτερικά, στα σωθικά του παρουσιάζει μια άλλη εικόνα, κάτι λευκά σκουλίκια, από αυτά που τρώνε την σάπια σάρκα,  καταβροχθίζουν το μέσα και κάποια στιγμή θα φάνε και το έξω, κατα διαστήματα δε τα τελευταία χρόνια πετάγονται που και που από ανοίγματα της σάρκας να σε χαιρετίσουν τον πλάτανο. Αλλά όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου η Ευανθία, τον τόπο δεν τον κάνουν τα βουνά, οι θάλασσες κι κάμποι, αλλά οι άνθρωποι.

Εσείς οι λίγες, καλές, αγαπημένες και εγκλωβισμένες, παραμυθιάζεται τους εαυτούς σας σε τακτά χρονικά διαστήματα για το φώς στο τούνελ και αναβάλετε την αναχώρηση σας από ανάγκη, συνήθεια, αυτοκαταστροφικές τάσεις, κοινωνικές και οικογενειακές υποχρεώσεις...φρούδες ελπίδες...αυτόφωτα όντα στα βάθη της θάλασσας των Μαριανών...

Πονάει πάντα η πρώτη φορά· αριστερά με ολίγη από ακροδεξιά

 “Μπαμπά μπαμπά, γιατί το μωρό μας καταπίνει πιαχά; Και τι θες να κάνει, να βαρά από αυτές τις παλιοενέσεις;”

 Θα ξεκινήσω αυτό το αίσχος of a blogpost με τον γιουνανικό εθνικό ύμνο, if you'll be so kind ΕΓΕΡΘΗΤΩ! ολοι/ες σας you couch potatoes... μπε μπε μπε, μπεμπεμπε, μπε μπε, μπε μπε μπε, μπε μπε μπε, μπεεεε... ΗΜΙΑΝΑΣ!...πίσω στο Φατσατεφτέρ you dirty animals...

 Για να είμαστε ειλικρινής αναρχοσύντροφα μου και λοιπά φρικιά και αριστεροζώα της πατρίδας σας, δεν είναι η πρώτη φορά αριστερά με ολίγη η περισότερη (ακρο)δεξιά, τουλάχιστον δια εμάς τα τέκνα του "ζιβαγκοφορεμένου Σεπτέμβρη" υπήρξε και το "manky 89" και είχε και το δικό του Κωνσταντόπουλο το daddy της Ζωούλας...ψυχούλα μου! ( έχω υποσχεθεί στην Θειά μου και γειτόνισα της Ζωής να είμαι κύριος όταν αναφέρομαι στο άτομο της...promises promises)

 Τα φωνάζω εγώ από εδώ πάνω μέσω wifi (έργο Σαμαρά...free wifi σε όλη την Ευρώπη) για το όπου ακούς πολύ πατρίδα κράτα και μικρό basket, αλλά που αυτιά εσύ...selective hearing και έτσι...I hear only what I want to hear...

 Πάλι αγόρασες την παραμύθα των κομματόσκυλων αυτή τη φορά ψώνισες  από αριστερό σβέρκο πατριωτών σταλινομαοιτροτσκιστομαρξολενινιστών παπάρων και τους έδωσες ένα βαρβάτο ποσοστό εις στας εκλογάς προς σωτηρίαν ημών/υμών και εκεί παίζει όλο το "colpo grosso"!

 

 Εσύ ξανάφαγες το παραμύθι του σωτήρα ηγέτη/ων και αυτοί ξαναναμάσησαν το παραμύθι του σωτήρα λαού που ξέρει από δύσκολα και στην καταπληκτική, κατάλληλη συγκυρία θα πλύνει με ESSEX...κάνοντας τη σωστή αλλά δύσκολη επιλογή…

 ψιθηριστά: Τα κόμματα, οι οργανώσεις, συνδικάτα και γενικότερα η πολιτικο-κοινωνική κουλτούρα της βάσης, μέσης και κορυφής (κακούργα κενωνία) αντικατοπτρίζει το όλο...

Με τις υγείες σας...

Μια arpa colla για το δρόμο...

 Κάποιοι, δεν θέλω να πω τη λέξη...ok ασ' το πάρει το ποτάμι "σύντροφοι", έχουν εν Γιουνανιστάν την πολυτέλεια-κάλο-ιδεαλισμό δεν ξέρω πως να το πω, να πιστεύουν σε κάποιες ιδέες και ιδεολογίες και να καταφέρνουν να συνεχίζουν να την παλεύουν στον βουρκοβοθρόβαλτο εκεί κάτω.

 Κατα διαστήματα παραμυθιάζουν τους εαυτούς τους, μετά το πέρας διαδηλώσεων-πορειών-απεργειών-καταλήψεων και λίαν προσφάτως δημοψηφισμάτων ότι ανήκουν σε κάποιο "κίνημα με πλατιά λαϊκή βάση" και άλλα τέτοια ωραία συναισθηματοαγωνιστικοσυντροφικά κουλά, η αλήθεια όμως, που γνωρίζουν αρκετά καλά, είναι πικρή, είναι τρείς, και ο κούκος την έκανε long time ago για τα "ξένα". (αυτό το τελευταίο με τα "ξένα" αφιέρωση στο μακαρίτη το γερό μου που είναι καιρό τώρα 6 feet under και του άρεσε μεταξύ άλλων λαϊκών ο Στέλιος Κ.)

 Εμείς για κάποιους τυχεροί για άλλους άτυχοι πακετάραμε τα όνειρα μας και κάτι άπλυτα κυλοτάκια και σώβρακα και την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια…

σημείωση: Δεν περμεναμε να νοιαστούν πολλοί για τους μετανάστες, δεν είθισται, ούτε για αυτούς στο Γιουνανιστάν, όπως οι Γεωργιανοί π.χ που κάνουν το ευρώ τους παξιμάδι να το στειλούν πίσω στους δικούς τους στη Γεωργία, ούτε για εμάς που κάνουμε το ίδιο να το στείλουμε πίσω στο Γιουνανιστάν...